The wise old owl
Sat on an oak
The more she saw
The less she spoke
The less she spoke
The more she heard
Why can't we be like that wise old bird?
(poet unknown)
‘Wat mij nou toch is overkomen’ zegt mijn man, ergens op een zondagavond in januari 2017. ‘Ik moest vol in de remmen bij de Lindeboomsweg, want er zat iets op de weg. Het was een jonge uil. Het beestje bleef zitten, dus ik ben uitgestapt. Toen ik dichterbij kwam vloog de uil weg. Volgens mij was het een bosuil. Als je mij niet gelooft, ik heb er een foto van.’ Bij navraag blijkt het inderdaad een jonge bosuil te zijn.
Net een maand eerder hebben we van Stichting het Geldersch Landschap & Kastelen groen licht gekregen om een nieuw houten ecohuis te bouwen op een plek die zij in beheer hebben. Er staat een oud, vervallen houten huisje, uit de jaren ’20 van de vorige eeuw, genaamd….‘Huize de Bosuil’. ‘Dat is geen toeval’, zeggen wij tegen elkaar met een knipoog. Als wij een jaar later, januari 2018 de sleutel van het oude Bosuilhuis krijgen, struinen we rond in de bedompte, leeggeruimde kamertjes. Aan de muur van de serre hangt een opgezette bosuil er eenzaam bij. Veel is er niet meer van over, het beestje heeft zijn tijd gehad, net als het oude huis.
Vol enthousiasme gaan we aan de slag met het realiseren van het nieuwe Bosuilhuis. Op een ochtend krijg ik een telefoontje van een vriendin. Haar man is dierenarts en heeft een jonge bosuil in handen gekregen die in het prikkeldraad terecht is gekomen. Het uiltje is helaas op sterven na dood en niet meer te redden. ‘Toen dacht ik ineens aan jullie’, zegt ze. ‘Misschien willen jullie een bosuil in jullie nieuwe huis’. Ik denk er even over na. Willen we dat wel? Een dier dat overleden is opgezet in huis? Op de een of andere manier voelt het toch kloppend. In de buurt vind ik een erkende preparateur en met ‘onze’ bosuil voorzichtig ingepakt in een handdoek ga ik naar hem toe. Hij is razend druk voor verschillende musea, dus als ik er geen haast mee heb wil hij hem wel voor ons prepareren.
Inmiddels heb ik onze bosuil opgehaald en hem op 'de plek van de wijsheid’ in het nieuwe Bosuilenhuis gezet. Hij herinnert mij aan de balans tussen zijn en doen, hoofd en hart, kennis en wijsheid. Het herinnert mij er ook aan dat de uil al een aantal jaren steeds aanwezig is in mijn leven, in verschillende vormen, op verschillende momenten. Het is een van mijn krachtdieren. De dieren die je steeds weer tegenkomt op je levenspad, hebben een boodschap. Het is belangrijk daarbij stil te staan om de boodschap te kunnen ontvangen en te kunnen toepassen in je leven. Het geeft je de kans om op een diepgaand niveau levenslessen te leren. Ik was mij daar als kind al van bewust, maar raakte opgeslokt door onze rationele 'hoofdwereld'. Nu ik mijn hart weer heb opengesteld voor deze boodschappers van de natuur, is de synchroniciteit van de uil op mijn levenspad ontroerend mooi. Soms versta ik de boodschap direct, soms zoek ik meer informatie op in de boeken die ik heb over krachtdieren. Zo is er het prachtige boek ‘Krachtdieren’ (2017: 235) van Petra Stam. Over de betekenis van de uil op je levenspad zegt zij:
‘Uil is een wijze oude ziel die tijd en rust neemt om kennis te verwerken en daadwerkelijk om te zetten in wijsheid. Dit doet ze door haar kennis toe te passen in het dagelijks leven, door te leven naar haar innerlijke wijsheid en waarheid. Ze gaat de diepte in, verkent onbewuste gebieden, wil zichzelf en de wereld begrijpen. Uil beloopt of ervaart eerst zelf de paden, daarna deelt ze haar bevindingen. Zo weet ze waar ze het over heeft.’
De eerste nacht in ons nieuwe huis kijken wij elkaar verbaasd aan. We horen luid- en duidelijk een ‘oehoe-geluid’ uit het bos komen. Het zal toch niet…. Jawel hoor. Er zitten twee levensechte bosuilen rondom ons huis.