Als ik het gordijn van de slaapkamer open zit hij parmantig met z’n rode borst vooruit op de leuning van de tuinbank. Nieuwsgierig kijkt hij mij aan, ons huisroodborstje. Iedere dag, soms meerdere keren, verblijdt hij ons met zijn bezoek.
Als we naar buiten lopen om koffie te drinken verwelkomt hij ons aan de tafel. Angstig is hij niet, dat zit niet in zijn aard. Roodborstje is weliswaar klein, maar dapper. Intuïtief voelt hij aan wie of wat goed voor hem is en dan laat hij zich duidelijk zien en horen.
Dorst heeft hij. Net als de andere vogels in het bos. Het zou fijn zijn als we zo her en der wat water neerzetten voor de dieren en er zuinig mee om willen gaan, want het is weer gort en gortdroog.
De naalden van de sparren vallen bij bosjes uit, sommige stukken van de Douglasbomen kleuren bruin, de berkenblaadjes hangen er verdord en slap bij.
Waterschaarste in combinatie met watervloed wordt de grootste uitdaging voor al het leven op Aarde, voorspelt het huisroodborstje. Ik knik en zet wat bakjes water in ons bos. Roodborstje is niet alleen dapper, maar ook wijs. ’Wees wijs met water’ was al een bekende slogan in de jaren ‘70. Hoe moedig en wijs ben ik zelf en zijn wij mensen?